Tiago
Tiago was nog maar 17 toen hij de diagnose lepra kreeg. Ondanks dat de lepra zijn hand en voet al had aangetast, vond hij het moeilijk te accepteren dat hij ziek was. Ook maakten zijn vrienden grapjes over zijn handicaps. Hij trok zich steeds verder terug, ging niet meer naar school en stopte met sporten.
Tiago had al enige tijd medische klachten die maar niet over gingen. Zo had hij bijvoorbeeld geen gevoel meer in een vinger en een blauwe plek die maar niet verdween. Een buurman zei dat het misschien lepra was. Maar Tiago wist toen eigenlijk niets over lepra en zocht daarom geen hulp. Pas toen de klachten ondraaglijk werden is hij hulp gaan zoeken. Maar de eerste diagnose die hij kreeg was niet lepra. De arts dacht dat het reuma was. Daar is hij toen voor behandeld, maar er verbeterde niets. Uiteindelijk werd in 2008 de diagnose lepra gesteld. Zijn hand en voet waren toen al ernstig aangetast en moesten daarom met spoed worden geopereerd.
Tiago: Het voelde alsof ik in een diepe put zat.
Tiago belandde in een diepe put en werd depressief. Hij vond het erg moeilijk dat hij niet kon doen wat hij het liefst wilde. Namelijk lid worden van de strijdkrachten of werken in de landbouw. Dat ging niet door zijn fysieke problemen. Tiago: “Ik sloeg op de vlucht voor mijn problemen. Letterlijk, want ik verhuisde naar een andere stad. Maar het lukt mij niet om daar te aarden. Omdat mijn problemen daar niet ineens verdwenen waren.”
Gelukkig was daar Luana. Luana werkt als psycholoog voor de Leprastichting en motiveerde Tiago om te praten over zijn gevoelens. Ook sloot hij zich aan bij de zelfhulp-groep. Dat was zijn redding. Tiago: ‘Ik heb nu weer plezier in het leven en ben nu zelf in opleiding voor psycholoog. Zo kan ik anderen helpen die hetzelfde meemaken als ik heb gedaan.’
