Ramawanti Devi, de stille kracht uit Kharehara
In het kleine dorp Kharehara, gelegen in het district Chandauli in India, woont Ramawanti Devi. Ze is ongeveer zestig jaar oud en leeft samen met haar man en hun kleinzoon. Ramawanti kan haar linkerhand niet meer gebruiken vanwege de gevolgen van lepra. Toch maakt ze elke dag het huis schoon met haar rechterhand. En wanneer haar man thuiskomt van zijn werk, kookt hij het avondeten.
Lepra openbaarde zich al toen ze jong was
De eerste tekenen van ziekte begonnen toen Ramawanti nog maar een meisje was, tussen haar twaalfde en veertiende jaar. Witte vlekken verschenen op haar huid. Niemand wist wat het was. Ook zijzelf niet. Er waren toen nauwelijks goede medische voorzieningen. Jarenlang bleef ze zonder diagnose. Ze kreeg injecties bij de dokter, maar die hielpen niet. De pijn in haar linkerhand werd steeds erger. Haar wijsvinger zat vol met wonden, en het gevoel in haar hand verdween. De pijn was ondraaglijk. Zo erg zelfs, dat ze op een dag dacht: “Misschien is vergif de enige uitweg.”
Toch gaf ze niet op.
Eindelijk duidelijkheid
Pas toen ze begin dertig was, werd ze doorgestuurd naar het gezondheidscentrum in Chandauli. Daar kreeg ze in 2006 eindelijk duidelijkheid: de diagnose lepra. Ze begon meteen met de behandeling, die een jaar duurde. Langzaam verdwenen de vlekken en de pijn werd minder. Het was een keerpunt in haar leven. Voor het eerst in jaren voelde ze zich beter.
Twee jaar later, in 2008, ontdekte Ramawanti opnieuw vlekken – dit keer op de huid van haar dochters. Ze waren toen tien en twaalf jaar oud. Maar deze keer wist ze wat het was. Zonder te twijfelen nam ze hen mee naar het ziekenhuis. Binnen zes maanden waren ze genezen. Haar twee dochters zijn gezond, wonen nog steeds in het dorp, en hebben inmiddels zelf kinderen.
Haar man bleef haar altijd trouw en stond aan haar zijde. Hij ging mee naar elke dokter, naar elk ziekenhuis, en gaf haar nooit het gevoel dat ze minder was. Maar buiten het gezin wist niemand van haar ziekte. Ramawanti vertelde het aan niemand. Ze schaamde zich. Ze wist niet hoe mensen zouden reageren. Dus ze zweeg en koos voor behandeling en herstel. Hierbij heeft ze toen veel hulp gekregen van Leprastichting India bij het verzorgen van haar wonden.
Ze hielp haar dorpsgenoot
Op een dag hoorde ze dat er een man, Suresh, in het dorp ziek was. Toen ze hem tegenkwam zag ze vlekken op zijn lichaam. Ze adviseerde hem naar de dermatoloog, verbonden aan het ziekenhuis in Chandauli, te gaan. Daar kreeg hij de diagnose lepra. Inmiddels is hij genezen, maar hij heeft wel wat blijvende schade. Het gevoel in z’n linkerbeen is namelijk slecht waardoor hij wonden oploopt.
Suresh is dankbaar, want als Ramawanti hem niet naar het gezondheidscentrum had gestuurd, zou hij er veel slechter aan toe geweest zijn.