Onvoorwaardelijke liefde
Als je hoort dat je lepra hebt, krijg je vaak te maken met discriminatie en uitsluiting. Kinderen worden uitgelachen op school, vriendjes willen niet meer met je spelen. Vrouwen worden verlaten door hun man. Allemaal uit angst het ook te krijgen. Gelukkig heeft Margarida (60) dit anders ervaren. Haar omgeving was verdrietig maar heeft haar altijd gesteund. Ook haar man heeft haar niet verlaten. Een verhaal over onvoorwaardelijke liefde en hoe belangrijk het is dat naasten je altijd blijven steunen.
Te laat met de juiste behandeling begonnen
Margarida zocht te laat hulp. Toen ze vlekken op haar huid kreeg, ging ze eerst naar een traditionele genezer. Het drankje hielp niet; haar gezondheid werd steeds slechter. Een zuster in de kerk raadde haar aan naar een gezondheidskliniek te gaan. Daar kreeg ze te horen dat ze lepra had en is ze direct met de medicijnkuur begonnen. Een vrijwilliger heeft haar tijdens de hele behandeling gesteund. Margarida: “Door de misvormingen en de wonden sta ik wel voor extra uitdagingen. De boerderij ligt ver van huis en het is daarom een lange wandeling. Zeker na een dag werken is de terugweg zwaar omdat mijn benen beginnen op te zwellen en ik pijn heb.”
“Ik wil herinnerd worden in slechte en in goede tijden. Daarom help ik nu de zelfzorggroep”
Onvoorwaardelijke liefde
Toen haar familieleden en andere dorpsbewoners hoorden dat Margarida lepra had, waren ze eerst erg verdrietig. Gelukkig ging het door de medicijnkuur met haar gezondheid steeds beter. De mensen om haar heen waren blij voor haar en hebben haar nooit in de steek gelaten. Margarida: “Tijdens onze huwelijksceremonie hebben mijn man en ik voor de pastoor en voor god uitgesproken voor altijd bij elkaar te blijven. Mijn man heeft mij gelukkig altijd gesteund en mij niet verlaten.”
Helpen in de zelfzorgroep
Margarida: “Ik nam eerst deel als patiënte. Nu ik me veel beter voel, blijf ik naar de zelfzorggroep gaan. Ik leer nu anderen beter voor zichzelf te zorgen, ik geef ze tips over hoe je bijvoorbeeld bij bepaalde activiteiten theedoeken om je handen kunt binden om de gevoelloze plekken te beschermen. Ik wil graag herinnerd worden in slechte en in goede tijden. Daarom help ik nu de zelfzorgroep. Ook bouwen we een eigen verblijf om bij elkaar te komen.”