“Ik vond het een eer maar ook een hele verantwoordelijkheid toen oom Ad mij vroeg als executeur”
Oom Ad was een bescheiden man; hij leefde 97 jaar in zijn ouderlijk huis dat hij vrijwel net zo achterliet als het was gebouwd. Zonder verwarming, zonder douche en zonder moderne sanitaire voorzieningen. Voor oom Ad was het goed, hij leefde in eenvoud en was met weinig tevreden. Hij had geen groot sociaal leven maar was wel betrokken bij anderen. Zo schonk hij tijdens zijn leven aan goede doelen en heeft ook een aantal in zijn nalatenschap opgenomen, waaronder de Leprastichting. Wij gingen in gesprek met de nicht en executeur van oom Ad. Als gezamenlijk eerbetoon aan een bijzondere man die ons onvoorwaardelijk heeft gesteund bij een wereld zonder lepra.
“Oom Ad was intelligent en belezen”
Oom Ad had een broer en een zus, studeerde aan de HBS en wist al jong dat hij niet op kantoor in een groot bedrijf wilde werken. Hij ging thuis in de kuikenbroederij werken die hij later met zijn broer voortzette. Door de ruilverkaveling kwam hier een eind aan en bleef oom Ad alleen achter in het ouderlijk huis. Elke dag de krant uitspellen, sommige zinnen onderstrepen, uitknippen en ophangen om het later nog eens te overdenken. Renske: “Oom Ad was intelligent en belezen. De Dikke Van Dale en de encyclopedie lagen altijd binnen handbereik. Hij ploos alles uit en bekeek een onderwerp vanuit verschillende invalshoeken. Dat zorgde voor nieuwe inzichten maar ook voor twijfel en besluiteloosheid. Zo had hij zich eens in een televisie verdiept en de verschillende types grondig met elkaar vergeleken. Op het moment van aanschaf kwam er alweer een nieuwe op de markt. Toen begon hij weer opnieuw. Typisch oom Ad.”
“Oom Ad kreeg niet de waardering die hij soms verdiende”
Oom Ad was met weinig tevreden. Hij ging niet uit eten, haalde groenten uit eigen moestuin en kocht alleen het hoognodige. Door zijn onderzoekende karakter, waardoor hij alles steeds in een nieuwe perspectief zag, kon hij veel twijfelen en moeilijk besluiten nemen. Alles werd tot in detail onderzocht. Voor veel mensen is het lastig om met zulke mensen om te gaan. Renske: “Hij had geen groot sociaal leven en leefde teruggetrokken in zijn huis. Ook al was hij intelligent, hij kreeg niet de waardering die hij soms verdiende. Ik vind het jammer dat oom Ad nooit een vrouw heeft gehad.”
“Ik bleef brieven en kaarten sturen naar oom Ad”
De zus van oom Ad overleed jong. Oom Ad werd voogd over haar vier kinderen. Tot haar 29e had Renske goed contact maar ook zij heeft uiteindelijk oom Ad lang niet gezien omdat hij zich niet begrepen voelde en zich terugtrok. Renske bleef brieven en kaarten naar hem schrijven en vragen stellen waarop ze wel antwoord terugkreeg. Renske: “Totdat mijn vader overleed en ik oom Ad weer persoonlijk wilde ontmoeten. Op die vraag heeft het een jaar geduurd voordat ik antwoord kreeg; de vraag was misschien een beetje te vrijpostig. Zijn antwoord was verrassend: “Als ik hier wil blijven wonen, heb ik hulp nodig” schreef oom Ad. Toen ben ik met mijn zus naar hem toegegaan en is het contact hersteld. We gingen elke week naar hem toe. Oom Ad bleef oom Ad: “Laat je OMA wel thuis? OMA stond voor de eigenschappen Oordeel, Mening en Advies. Daar was hij niet van gediend maar vragen stellen over allerlei andere onderwerpen vond hij erg fijn. Zo kon hij zijn kennis delen.”
“Executeur? Ik vond het een eer maar ook een hele verantwoordelijkheid”
“Toen hij 95 jaar was, vroeg ik hem wat zijn wensen waren als hij kwam te overlijden. Dat hij wel wat op papier moest zetten met zijn handtekening erbij. Een moeilijke vraag maar wel belangrijk op die leeftijd. Hij reageerde dat ik dat te zijner tijd maar moest regelen. Hij vertelde een aantal goede doelen een warm hart toe te dragen en waar hij ook aan wilde nalaten. Toen kreeg ik hem zover dat hij bij een notaris zijn wensen op papier vast liet leggen. Jij bepaalt aan wie je wat wilt geven zei ik. Samen zijn we toen naar de notaris gegaan. Ik vond het een eer dat hij mij het executeurschap toevertrouwde maar ook een hele verantwoordelijkheid.”
“Oom Ad begreep niet dat lepra nog voorkwam”
In zijn testament geeft hij aan dat hij uiting wil geven aan zijn maatschappelijke betrokkenheid. Bij leven steunde hij vele goede doelen, bij zijn nalatenschap heeft hij hieruit een keuze gemaakt. Lepra vond hij afschuwelijk, hij begreep niet dat deze ziekte nog voorkwam. Renske: “Vooral omdat je voor 35 euro een leprapatiënt kunt behandelen, genezen én hiermee verdere besmetting kunt voorkomen. En dat terwijl wij het hier zo goed hebben. Bij het leegruimen van zijn huis, vonden we een doos waarin hij de bedankbrieven van de goede doelen bewaarde. Van hen kreeg hij dankbaarheid. Ieder mens heeft waardering en erkenning nodig.”
“Hij leefde zijn leven op geheel eigen wijze”
“Oom Ad leefde zijn leven op geheel eigen wijze. Dat vind ik bewonderenswaardig en verdient respect. Hij hield eigen regie, was tot op zeer hoge leeftijd zelfstandig, zelfvoorzienend, eigenwijs, onafhankelijk, zelfredzaam, eigenzinnig en scherp van geest. En hij had humor. Zijn interesse in de wereld en zijn medeleven voor anderen geven aan dat hij een bijzonder mens was. Met dit interview willen we onze waardering voor hem uitspreken. Hij heeft dit verdiend.”