Leprozenpoort Amsterdam
In de middeleeuwen werden er overal in West-Europa leprozenhuizen gebouwd. Daar werden mensen met lepra geïsoleerd gehouden van de rest van de bevolking, om te voorkomen dat anderen zouden worden besmet met lepra. Ook in veel Nederlandse steden waren leprozenhuizen te vinden. Nog steeds is er veel te vinden dat herinnert aan deze tijd.
Leprozenhuis Sint Antoniegasthuis
In Amsterdam , op de hoek van de Lazarussteeg en Jodenbreestraat, stond het Leprozenhuis Sint Antoniegasthuis.
Tot ongeveer 1490 diende het alleen als een huis voor ‘proveniers’ (mensen die zich inkochten om verzorging te krijgen). Daarna was het het enige leprozenhuis van de stad. In de loop van de tijd, toen lepra begon af te nemen, is het meer en meer een tehuis voor ‘proveniers’ geworden, waar ook geestelijk gehandicapten en krankzinnigen konden verblijven.
De Leprozenburgwal (Leprozengracht), bij demping hernoemd naar Waterlooplein, was vernoemd naar het Leprozenhuis.
De naam van de Lazarussteeg waaraan het huis stond was een verwijzing naar de Bijbelse Lazarus, beschermheilige van de leprapatiënt.
In 1866 werd het Leprozenhuis afgebroken, dit is nu het Mr. Visserplein.
Leprozenpoort
De ingangspoort van het leprozenhuis is na het afbreken van het huis bewaard gebleven. De poort werd in 1978 gerestaureerd en geplaatst op de Sint Antoniesluis (huisnummers 21-24). Daar is hij nog steeds te bezichtingen.
