Wil Ottens
Wil en haar dochter Lotte werkten allebei in de gezondheidszorg en kregen veel met vaccinaties en het voorkomen van ziektes te maken. Het feit dat nog veel mensen onnodig lijden door lepra, lichamelijk maar ook psychisch door angst en uitsluiting, deed haar besluiten om donateur te worden.
“Lepra kan de wereld uit. Als ik een steentje kan bijdragen, doe ik dit graag”
Vorig jaar waren Wil en Lotte op vakantie in Noorwegen. Bij toeval zagen zij in een folder iets over het Lepramuseum in Bergen. Vanwege haar donateurschap en hun medische achtergrond, was hun interesse snel gewekt. “Wat ons opviel, is dat er bij de VVV in Bergen niemand iets zei over het Lepramuseum. Het stond in een folder onder het kopje ‘minder toeristische bezienswaardigheden’. Bij toeval kwamen we tegen sluitingstijd aan. We maakten voor de volgende dag een afspraak en kregen een speciale rondleiding.”
Niks schaamte of onwetendheid, uit overlevering wist men alles nog.
Er waren vroeger veel patiënten. Alleen al in Bergen waren drie opvanghuizen. “Pas in 1973 is in Noorwegen de laatste leprapatiënte gestorven. Op straat, in gesprek met de Bergenaren, konden we er goed over praten. Niks schaamte of onwetendheid, uit overlevering wist men alles nog.”
Ik raad iedereen die Bergen bezoekt aan naar dit bijzondere museum te gaan.
Het Lepramuseum brengt de geschiedenis van lepra in Noorwegen op een respectvolle manier over en geeft stem aan degenen die getroffen zijn. Zo draagt het museum bij aan een grotere sociale acceptatie van leprapatiënten en anderen die ook vandaag de dag nog discriminatie ervaren. “Ik raad iedereen die Bergen bezoekt aan naar dit bijzondere museum te gaan.”