De wereld kan gruwelijk zijn
Arun moest als kleuter van 3 jaar naar een weeshuis. Zijn moeder en stiefvader (was zelf leprapatiënt) die in een leprakolonie woonden, waren bang dat hij anders ook lepra zou krijgen. In het weeshuis wachtte hem een hel. Als je zijn verhaal leest, begrijp je waarom hij zichzelf één ding had beloofd: hij wilde later tegen lepra vechten en voorkomen dat kinderen hetzelfde zouden moeten meemaken als hij.
Geslagen, uitgescholden en vernederd tot op het bot
Het verhaal van Arun bevat alle ingrediënten waarom de bestrijding van lepra een enorme volharding vereist. Lepra is alleen gemakkelijk te behandelen als patiënten zich gemakkelijk laten vinden. Vooral onwetendheid en vooroordelen vormen een geduchte tegenstander.
Hoe moeilijk het ook is, gelukkig lukt het ons steeds beter lepra te bestrijden, dankzij gemotiveerde medewerkers als Arun en de hulp van donateurs zoals u.
Arun vertelt zijn verhaal
In India worden mensen met lepra enorm gediscrimineerd. Dat geldt ook voor kinderen van ouders met lepra. Als ik gewoon wilde voetballen met de kinderen uit de buurt, wilden ze dat niet.
Ik voelde me verschrikkelijk alleen. In het tehuis werd ik geslagen, uitgescholden en vernederd tot op het bot. Ik ben jarenlang misbruikt. Ik kan er verder niet over praten. Het was gewoon te erg.
Geen bescherming
Op het moment dat mijn moeder overleed, moest er iemand voor mijn stiefvader met lepra zorgen. Hij was zwaar verminkt aan zowel handen als voeten. Ik moest dus het geld verdienen. Ik sjouwde zware theebalen op markten voor 200 roepies (€ 2,50) per maand. Onderweg scholden mensen me uit, spuugden op me, trapten me en duwden me omver, omdat ze dachten dat ik lepra had.
Ik kon me daardoor goed inleven in wat mijn stiefvader meemaakte. Hij werd zo gediscrimineerd en genegeerd. Mensen behandelden hem onmenselijk. Ik weet nog dat we een keer met de trein moesten reizen. Hij mocht nergens in een coupé zitten, ook al hadden we daar kaartjes voor. We moesten van de andere passagiers op de wc zitten.
Veroordeeld om afkomst
Nog steeds durf ik vaak niet te zeggen waar ik vandaan kom, bang dat mensen mij veroordelen voor mijn afkomst.
Ik zeg nog liever dat ik een wees ben, dan dat ik opgegroeid ben in een leprakolonie.
Nog steeds zijn er mensen die mij negeren. Ze willen niet bij mij in de buurt zitten. Zelfs mijn kinderen worden nagekeken en beperkt in hun kansen in de maatschappij. Ik wil dat mijn kinderen vrij van discriminatie kunnen opgroeien. Daarom studeren mijn dochters ver weg waar niemand ze kent. De ene studeert in New Delhi en de ander zelfs in Armenië.
Waard om te leven
Ik ben heel trots dat mijn leven nu volledig in het teken staat van het bestrijden van lepra. Ik bezoek kindertehuizen en vertel de kinderen daar mijn verhaal. Ik vertel ze dat het leven het waard is om te leven. Dat lepra een gewone ziekte is die gemakkelijk te genezen is. Het gaat erom dat we de verschijnselen snel herkennen. Er is werkelijk niets om je voor te schamen. Als alle kinderen dat leren, zetten we een belangrijke stap om lepra definitief de wereld uit te krijgen!
Bekijk de boodschap van Arun
Helpt u mee?
Sinds 1967 werkt de Leprastichting aan een wereld zonder lepra en uitsluiting als gevolg van handicaps. Dat doen we door vroege opsporing, behandeling en revalidatie van leprapatiënten, zodat ze weer gewoon kunnen deelnemen aan de maatschappij. Uw hulp is daarbij onmisbaar.